Joga w Indiach i Nepalu 2013 - śladami Buddy. Część III. Kushinagar. Wiktor Morgulec

Kolejna wyprawa do Indii z Akademią Asan ma bardzo wiele atrakcji: trekking w regionie Annapurny (tzw. Poon Hill Trek), odwiedzenie wszystkich 4 miejsc związanych z nauką Buddy (Lumbini, Bodh Gaya, Sarnath, Kushinagar), wizyta w Parku Narodowym Chitwan, spływ pontonami po rwącej himalajskiej rzece etc. Przedstawiamy trzecią część wrażeń Wiktora Morgulca, współorganizatora wyprawy.

Autokar rusza. Klima działa, jesteśmy zaopatrzeni w baterię owoców: mango, arbuzy, przepyszne mini bananki, pomarańcze. W autobusie powstają dwie frakcje zwolenników i przeciwników klimy. Z klimą jest rzeczywiście trochę słabo, bo albo mrozi mocno albo w ogóle, wtedy robi się duchota. W demokratycznym głosowaniu przeciwnicy klimy ponoszą klęskę, zadani na łaskę i niełaskę jej zwolenników. Ale, jako że demokracja to dyktatura większości ( i to niestety najczęściej dyktatura większości głupców podpuszczonych przez kilku sprytnych niegodziwców) postanawiamy inaczej załatwić problem. Uruchamiamy system republikański, w którym istnieją uniwersalne, naturalne, święte wartości - niepodlegające fanaberiom większości. Tak, że na przemian włączamy i wyłączamy klimę , ku zdziwieniu naszych kierowców. W końcu klima psuje się i nie ma problemu ;-)

W zasadzie kierowca jest jeden, drugi jest technicznym pomocnikiem, sprząta autobus na postojach, pośredniczy pomiędzy nami a głównym kierowcą, z którym nie ma żadnego kontaktu. Nasz główny kierowca pochodzący zapewne z kasty wojowników jest fachowcem w swojej dziedzinie. Tutaj każde wyprzedzanie odbywa się w sposób taki, który u nas zaowocowałby 10 punktami za stwarzanie niebezpieczeństwa na drodze. Rozpędzone (może nie jakoś mocno, z 50-60 km /h) masy żelastwa mijają się na centymetry, każdy ma z tyłu pięknie wymalowaną zachętę do trąbienia, co towarzyszy każdemu manewrowi na drodze, i kto wie, czy nie jest jednym z czynników, dlaczego nie widzieliśmy tutaj żadnego wypadku. Wypadku na żywo w ogóle w Indiach nie pamiętam. Zardzewiałe wraki autobusów i ciężarówek na dnie górskich przepaści Nepalu w kilku miejscach straszą turystów. Pomimo oszałamiających manewrów z niepokojem stwierdzamy, że przemieszczamy się ze średnią prędkością między 20-30 km /h - droga jest tak fatalnej jakości, że w 5 godzin przejeżdżamy trochę ponad 100 km. Trochę dół . Wszędzie przebudowy, wielkie podpory powstających autostrad. Planowaliśmy wg różnych opinii dotrzeć ok. północy , a już widać, że jak damy radę świtem rankiem to będzie sukces. Na szczęście większość osób śpi. Zatrzymujemy się na stacji, dzielimy dwa arbuzy. Kierowcy dłubią coś przy autobusie, nie można się z nimi w żaden sposób dogadać. Próbują odpalić silnik z totalnie brudnych klem, wykonując przy tym kilka efektownych zwarć. Silnik nie kręci się. Powoli dociera do nas perspektywa utknięcia na mini stacji benzynowej gdzieś pod Patną. Przypominają mi się wszystkie mrożące krew w żyłach opowieści rodem z Dzikiego Zachodu o rozbójnikach z Biharu, gdzie raz nawet w samej Bodhgayi pod koniec kursu medytacji, ośrodek medytacyjny został najechany przez uzbrojonych rabusiów i uczestnicy kursu ogołoceni z kosztowności. Od tego czasu jest strzeżony jak zresztą większość hoteli i rezydencji w Biharze.

Dłuższe zaleganie na stacji benzynowej, gdzie powoli stawaliśmy się lokalną atrakcją dla podjeżdżających na motorach młodzieńców, nie uśmiechało mi się w ogóle. Na szczęście okazuje się, że szwankuje tylko silnik od klimy, a właściwie totalnie zabrudzone klemy. Kierowca odpala autobus i lecimy dalej. Teraz bez klimy podróżowanie w nocy staje się darem opatrzności. Gdyby klima siadła w środku dnia, wytrzymanie w blaszanej puszce byłoby nie lada wyzwaniem. W końcu zasypiam. Ok 6 dojeżdżamy na miejsce - podróż trwała 13h. Upamiętniając tę chwilę Aga rozcina sobie czoło o kanciastą półkę w autobusie. Na szczęście na tyle niegroźnie, że nawet nie używamy super plasterków, które dostałem od żony żeby sklejać porozcinane dzieci i które zawsze noszę w portfelu. Kushinagar - miejsce śmierci, bądź jak się to określa, przejścia Buddy w stan Paranibbany. Nasz hotel wygląda jak wysłużony ośrodek wczasowy z lat 50, który ktoś zapomniał posprzątać. Szybko kwaterujemy się w pokojach, przedłużamy dobę do 14.00, co nie jest problemem, bo Kushinagar sprawia wrażenie wyludnionego. O 8.00 śniadanie i wychodzimy zobaczyć starożytne miejsca. Miejscowość jest maleńka, park upamiętniający miejsce, gdzie Budda nauczając wydał ostatnie tchnienie- pusty i cichy.

Kilku lokalnych pracowników, żadnych turystów. Mimo zaczynającego się upału jest przyjemnie i spokojnie. Znowu trochę jak nie w Indiach, bez porównania nawet z wyludnioną Bodhgaya. Na dzień dobry zaczepia nas starszy jegomość proponując bez owijania w bawełnę swoje przewodnickie usługi. Szybko przechodzi do rzeczy mówiąc, że bryndza, nie ma turystów, a to jego praca. Porozumiewamy się z Agą i decydujemy na 10 minutowe wprowadzenie. Siadamy wygodnie na trawie zaraz przed stupą w której od blisko 2600 lat spoczywają relikwie Buddy - kawałeczki niespalonych kości. Temat relikwii interesował mnie jakiś czas temu. Co sprawiało, że ludzie nie tylko tu w Azji, ale też w chrześcijańskiej Europie od wieków przechowywali szczątki świętych, szlachetnych osób? Odpowiedzi udzieliły interesujące wytłumaczenia niektórych fizyków kwantowych mówiące o wibracji, którą emitują relikwie, a w zasadzie wg nich - emituje każda forma materii. Częstotliwość i rodzaj tej wibracji może być bardzo różna, od bardzo intensywnych, o wielkim zasięgu, po bardzo delikatne. Można się domyślać się, że mocne, pozytywne wibracje towarzyszące za życia różnym świętym, bądź wyzwolonym osobom mogą się gromadzić, rozpraszać, akumulować. Tak, że idee odwiedzania świętych miejsc, czyli miejsc, gdzie określona wibracja związana najczęściej z jakąś świętą osobą jest silna są obecne we wszystkich kulturach. Te wibracje mogą pozostawać bardzo długo i inspirująco wpływać na utożsamiające się z nimi i przebywające w ich zasięgu, osoby.

Ale wracając do naszego przewodnika - bardzo ciekawie i ze szczegółami opowiadał o ostatnich chwilach życia Buddy. Oczywiście, z ciekawością zweryfikuję jego informacje z tymi, które przez 2600 lat zostały zachowane w postaci kilkukrotnie weryfikowanych podczas wielkich kongregacji mnichów nauk kanonu palijskiego zawierającego wszystkie nauki Buddy.

Finalnie szczątki zostały podzielone na 8 części i przekazane ośmiu lokalnym władcom i ulokowane w stupach, w ich królestwach. Następnie cesarz Asioka raz jeszcze zebrał i podzielił relikwie na ogromną ilość części i kazał umieścić je w wielkiej ilości stup (kopców) nie tylko w Indiach ale i innych krajach ościennych, dokąd za jego panowania wysyłani byli nauczyciele Dhammy. Tak nauki Buddy dotarły do Birmy, Tajlandii, Laosu, Kambodży, Wietnamu, Sri Lanki. W krajach tych słowa Buddy (teoria) zostały zachowane do dziś, natomiast praktyka medytacji w czystej, niezmienionej formie została zachowana przez 25 wieków jedynie w Birmie, skąd po 2500 lat ponownie wróciła do Indii i ponownie rozlała się na cały świat.

Przespacerowaliśmy się po Kushinagar. Nasi kierowcy w międzyczasie udrożnili klimę , z dumą pokazali wymyte elegancko....wodą akumulatory i błyszczące klemy.

Zgodnie z planem przed 14 wyjeżdżamy w stronę granicy. Czterogodzinna podróż mija spokojnie. Przed zmrokiem docieramy do granicy. Kierowca autobusu zatrzymuje się z 500 metrów przed granicą i nie chce dalej jechać. W końcu podjeżdża trochę bliżej.

Wyładowujemy się, ci co mają walizy korzystają z usług riksiarzy, reszta na piechtę pod okienko odprawy indyjskiej - bardzo ważne jest, żeby mieć pieczątkę wyjazdową z Indii. Jej brak pozornie mało istotny teraz, bez problemu można przekroczyć granicę bez żadnych dokumentów, panujący chaos jest 100%, przy próbie opuszczenia Nepalu, szczególnie samolotem może okazać się katastrofalny i delikwent może zostać na lotnisku. Tak więc drobiazgowo sprawdzamy czy każdy dostał pieczątkę. Pieczątki rozdają w zdezelowanej kanciapie oczywiście, po wypełnieniu stosownego formularza. Potem przerzut w 3 grupach do punktu nepalskiego. Tutaj chaos jeszcze większy. Do wypełnienia 2 formularze, mały i duży, trzeba dać zdjęcie i 25 $. Kasa zostaje wrzucona do szuflady. Niesamowite, jak sprawnie 3 urzędników w kanciapie o powierzchni może 15m2 ogarnia naszą grupę.