Eating outside - Ewa Kronenberg, 12.04.07
środa, 15 października 2008
Osoby jadące do Indii z walizkami wypchanymi batonami i innym suchym prowiantem, świadomie unikające miejscowej gastronomii być może zachowują się roztropnie. Jest jednak grupa ryzykantów, gotowa stawić czoła zupełnie nowym i nieznanym smakom i aromatom. Dziś o sztuce niejedzenia w domu czyli jak "wyżywić się na mieście".(ac)
Dzisiejsza relacja jest kontynuacją korespondencji pomiędzy Ewą Kronenberg j jej znajomą, która pisze z Mahabalipuram .Pani Ewo,
(Mahabalipuram, cd.)
Następnego dnia (26.01) obudziliśmy się w Mahabalipuram ok. 10-tej, a raczej obudził nas Sathia, nasz anioł stróż, który przyszedł, aby nam wskazać gdzie i co możemy zjeść. Poszliśmy z nim do knajpki w centrum miasteczka, jak się później okazało jednej z lepszych. Na knajpki przy ulicach w ogóle nie zwracałam uwagi, bo nie wpadłabym na pomyśl, że one są w tym celu aby w nich jeść. Pewnie bym umarła z głodu szukając restauracji. Kelner położył przed nami liście bananowca i po szklance wody. Sathia pokazał nam, że te liście trzeba skropić wodą i pomazać po nich ręką, a następnie strząsnąć na podłogę, żeby były czyste. Nałożono nam po kupce ryżu i po odrobinie różności (bardzo pikantnych) z metalowego "czworaczka". Nie dostaliśmy sztućców. Sathia zajadał z apetytem ręką , sprawnie formował kulki z ryżu z sosem samba. Poprosiliśmy o łyżkę, jakoś nie umieliśmy się przełamać. Adam - jako mężczyzna - dostał łyżkę. Ja i tak byłam do przodu, bo jakimś cudem zabrałam sztućce plastikowe z samolotu. Miałam łyżkę, nóż i widelec! Tego dnia było w Indiach Święto narodowe, okrągłe 60 lat Niepodległości. Wielu Hindusów przyjechało na wycieczkę nad Zatokę Bengalska. Poszliśmy na plażę , a tam kolorowe tłumy. Kobiety kąpią się w pięknych sari, mężczyźni w ubraniach, pełno straganów z jedzeniem, pamiątkami wyrobami z kamienia i muszli. Mahabalipuram to centrum sztuki kamieniarskiej, wzdłuż wielu ulic siedzą kamieniarze i żmudnie tworzą piękne, ale zbyt ciężkie do zabrania do samolotu rzeźby. Zakupiłam wiec wyroby z muszli. Wczoraj je wkomponowałam we wnętrze i stwierdziłam, że chyba je wyrzucę. Prawdziwy kicz. Tam wyglądały inaczej. Jeszcze trochę poczekam, ale jeśli ciągle będę doznawała wstrząsu na ich widok, wylądują w koszu. Wracam do podroży. Otóż spacerujemy miedzy straganami, moczymy nogi w morzu, bo jeśli wszyscy są ubrani, a białych jak na lekarstwo, to jakże się rozebrać do kostiumu lub pływać... Na plaży pełno zwierząt, krów, kóz i koni. Konie jedynie pod opieką człowieka, bo dla turystów do jazdy, reszta samopas... Kupiłam coś dziwnego do jedzenia. Wyglądało to jak obierki z ziemniaków usmażone w głębokim tłuszczu. W ogromnych ilościach malowniczo dosłownie spływało z drewnianego wózka na kółkach. Dostałam trochę w gazecie drukowanej robakowym pismem. Póki cieple było dobre, ale po chwili suche i twarde. Nie smakowało mi. Ponieważ nie było nigdzie kosza na śmieci, myślę sobie - dam to krowie, może ona zje. No i podsuwam te obierki krowie pod pysk i mówię do męża, zrób mi zdjęcie, a ta krowa powąchała i jak nie skoczy na mojego męża, łeb w dół gotowy do bodzenia. Może to był byk, nie wiem. Mój mąż uskok w stragany, a krowa zwrot i znowu szarża, mój mąż hop za taki cienki słupek... Dostałam ataku śmiechu, bo ta krowa nie była duża, taki krowi kurdupel, ale zwinna. Pospieszyli z odsieczą Hindusi, którzy najpierw się przyglądali. Zaczęli pokrzykiwać, machać rękami i ostatecznie krowę uciszyli. Przy następnych spotkaniach z krowami mięliśmy już dla nich respekt i nie próbowaliśmy karmić. Jak coś nie smakuje, lepiej cisnąć na ziemie. Krowa sama zadecyduje, czy ma na to ochotę.
Pani Marzeno,
(Varanasi)
Jedzenie z gazety też przerabiałam, był to ryż na ciepło z cebulą, czosnkiem, pikantnymi przyprawami, który zafundował mi ...riksza-boy...Jedzenie ryżu z cebulą w towarzystwie rikszarzy w ich szałasie nad Gangesem .... jeszcze pół roku temu nie



Ewa Kronenberg