Dlaczego nie robię postępów w mojej praktyce jogi...

Jogin wie, że w wyniku wykonywania asan przede wszystkim zdobywa zdrowie. Jest to cenny nabytek zdobywany ciężką pracą, stan zupełnej równowagi ciała, umysłu i ducha. Tak więc nie chodzi o akrobatyczne wykonanie asany, wykraczające poza granice swoich możliwości, lecz o stałą, żarliwą praktykę, połączoną z kontrolą nad umysłem, intelektem i samym sobą.

Co nam przeszkadza w doskonaleniu się w praktyce jogi?

Można dopatrywać się dwóch głównych przyczyn, dlaczego nasza praktyka stoi w miejscu. Pierwsza z nich może być taka, że nie przykładamy się dostatecznie, nie jesteśmy odpowiednio dociekliwi i staranni, natomiast drugi powód, może wynikać z tego, że chcemy za bardzo (zbytnio skupiamy się na celu).

Patańdżali w Jogasutrach wymienia przeszkody i czynniki rozpraszające na drodze do osiągnięcia pełni w jodze (oświecenia), są to (citta-viksepy):

⦁ Vyadhi - choroba, która zakłóca równowagę fizyczną. To oczywiste. Dla jogina ciało jest głównym narzędziem osiągnięć. Zdrowie fizyczne jest również istotne dla psychicznego rozwoju, ponieważ umysł funkcjonuje za pośrednictwem układu nerwowego. Kiedy choroba wyniszczy ciało, niewiele da się osiągnąć.

⦁ Styana - otępienie lub brak psychicznej dyspozycji do pracy. Osoba ospała nie ma celu ani drogi, którą by szła, brak jej entuzjazmu. Jej umysł i intelekt stają się przytępione wskutek bezczynności, a zdolności się marnują. Człowiek apatyczny jest jak żywy trup, ponieważ na niczym nie może się skupić. Trwając w pozycji, ucieka myślami, jest nieobecny.

⦁ Samsaya - wahanie się, powątpiewanie, niezdecydowanie. Ludzie wątpiący, pozbawieni wiary i mądrości niszczą samych siebie. Wiara niszczy pożądanie, wrogość, lenistwo, wyniosłość i zwątpienie, w zamian dając spokój i równowagę.

⦁ Pramada - obojętność lub niewrażliwość. To nadmierne poczucie własnej wartości. Całkowity brak pokory. Taki człowiek wierzy, że tylko on jest mądry. Najlepiej wie, co jest dobre, a co złe, z uporem trwa w swej obojętności na dobro i wybiera przyjemność.

⦁ Alasya - lenistwo. Do usunięcia lenistwa potrzebny jest niesłabnący entuzjazm. Uczeń powinien z wiarą i zapałem przezwyciężyć bezwładność ciała i umysłu.

⦁ Avirati - zmysłowość, niepowściągliwość, wzbudzanie się pragnień, gdy obiekt zmysłowy zawładnie umysłem. To straszliwe pożądanie przedmiotów, gdy świadomie się ich już wyrzekło. Jest ono bardzo trudne do opanowania. Jogin, z czasem, nabywa zdolności nieprzywiązywania się do obiektów swych zmysłów i korzysta z nich w sposób całkowicie kontrolowany.

⦁ Bhranti-darsana - błędne poznanie, fałszywy pogląd, iluzja. Osoba błędnie poznająca, zmylona, cierpi z powodu żywionych złudzeń. Wierzy, że tylko ona widzi prawdziwie. Ma potężny intelekt, lecz brak jej pokory. Stwarza tylko pozory mądrości.

⦁ Alabdha-bhumikatwa - niemożność osiągnięcia całości w myśleniu lub koncentracji, tak, że rzeczywistość nie może być poznana. Człowiek bez zdolności do koncentracji nie będzie w stanie poznać rzeczywistości.

⦁ Anavasthitathva - nieumocnienie się w koncentracji po tym, jak już została ona osiągnięta w wyniku długiej praktyki. Człowiek, który uległ anavasthitatvie, wcześniej już poprzez ciężką pracę nad sobą doszedł do poznania rzeczywistości. Szczęśliwy i dumny ze swych osiągnięć, zaczyna zaniedbywać praktykę. Na tym ostatnim etapie również potrzebny jest stały wysiłek. Trzeba nieskończonej cierpliwości i stanowczej wytrwałości.

Siva-samhita (starożytny tekst sanskrycki na temat jogi "Kompendium Siwy", autor nieznany) dzieli uczniów jogi na cztery kategorie:

⦁ mrdu (słabi) - słabi uczniowie to tacy, którym brakuje zapału, którzy krytykują swych nauczycieli, są chciwi, skłonni do złych czynów, za dużo jedzą, są niestali, tchórzliwi, chorzy, uzależnieni, opryskliwi i mają słaby charakter. Taki uczeń, z wielkim trudem, może w ciągu dwunastu lat osiągnąć pełnię w jodze.

⦁ madhyama (przeciętni) - uczeń przeciętny ma zrównoważony umysł, jest zdolny do znoszenia niewygód, pragnie ukończenia pracy, używa łagodnej mowy i jest we wszystkim umiarkowany.

⦁ adhimatra (dobrzy) - uczeń dobry to taki, który ma stały umysł, jest niezależny, szlachetny, miłosierny, wyrozumiały, szczery, odważny, młody, pełen szacunku, całkowicie oddany ćwiczeniom jogi. Może osiągnąć pełnię w jodze w ciągu sześciu lat.

⦁ adhimatratama (najlepsi) - Uczeń najlepszy jest męski, pełen zapału, przystojny, odważny, rozmiłowany w nauce, zdrowy psychicznie, pozbawiony melancholii, trzymający się młodo, przepisowo odżywiający się, kontrolujący swe zmysły, wolny od lęku, czysty, zręczny, hojny, wszystkim pomagający, twardy, inteligentny, niezależny, wyrozumiały, z dobrym charakterem i łagodną mową. Może osiągnąć pełnię w jodze w ciągu trzech lat.

Patańdżali podaje , że aby uzyskiwać postępy w praktyce i osiągnąć pełnię w jodze konieczna jest abhyasa (stała i stanowcza praktyka) i vairagya (wolność od pragnień), czyni to umysł chłodnym i spokojnym.Określa on abhyasę jako długotrwały wysiłek, wykonywany z poświęceniem, bez przerw, który tworzy mocną podstawę.

Warunkiem koniecznym do uzyskiwanie równomiernych i trwałych postępów w jodze jest tapas - czyli praca bez jakiejkolwiek egoistycznej pobudki lub nadziei na nagrodę, wykonywana z niezachwianą wiarą w to, że nawet źdźbło trawy nie porusza się bez woli Pana.

Jogin wie, że w wyniku wykonywania asan przede wszystkim zdobywa zdrowie. Jest to cenny nabytek zdobywany ciężką pracą, stan zupełnej równowagi ciała, umysłu i ducha. Tak więc nie chodzi o akrobatyczne wykonanie asany, wykraczające poza granice swoich możliwości, lecz o stałą, żarliwą praktykę, połączoną z kontrolą nad umysłem, intelektem i samym sobą. Chociaż jogin nie zaniedbuje ciała, to nie myśli jedynie o jego doskonaleniu, lecz także o swych zmysłach, intelekcie i duszy. Wie on również, że najwyższym kształtem jest bezkształtne. Znajduje on jedność w wielości, oraz że prawdziwą asaną jest taka, w której energia swobodnie przepływa przez całe ciało i umysł.