Moja codzienna joga teraz. Anna Duszak

"Teraz" to czas, który zaczął się kilka lat temu, kiedy tuż po rozpoczęciu kursu nauczycielskiego, praktykę asan wzbogaciłam o teorię jogi. Nastąpiło to w okresie, gdy o moim ciele mogłam już powiedzieć, że zaznało pracy w asanie. Od kilku lat, oprócz uczestniczenia w zajęciach praktykowałam sama w domu. Czas spędzony sam na sam z ciałem, wzbogacony doświadczeniem zebranym na zajęciach i warsztatach, dał mi prawdziwe poczucie mocy i pewności.

Mnie osobiście, joga pozwala leczyć się z nadmiernego krytycyzmu wobec innych i siebie samej. Zbytniej emocjonalności w wyrażaniu uczuć. Pozwala lepiej zorganizować życie, nadając wydarzeniom właściwy porządek. Joga to mój sposób odnoszenia się do otoczenia. Znajduję jogę w jednej z prawd miłości, bliskiej każdemu członkowi społeczności chrześcijańskiej - "kochaj bliźniego swego jak siebie samego". Wyznacza kolejność działania. Od poznania siebie. Nauczenia się miłości do siebie samego. Doświadczeniu przeszkód, pokonaniu ich, zaakceptowaniu siebie, z tym co w nas prawdziwe. Dopiero potem przychodzi czas, by odnieść tę naukę do całego otaczającego świata. Tego trudno nauczyć się z książek i od innego człowieka. Tego trzeba doświadczyć. I tym doświadczeniom poddaję się.

Praktykując jogę, ucząc się stanu miłości i szacunku, mogę ograniczyć wpływ zmysłów na swoje funkcjonowanie. Zwrócić się bardziej ku działaniom dyktowanym racjonalnością w miejsce popędliwości, zapalczywości, uleganiu stanom emocjonalnym. Pomocnym jest często słyszane u osób praktykujących jogę twierdzenie - "widzieć rzeczy takimi jakimi są". Dla mnie osoby przygotowanej do spoglądania na życie ponad kulturowo to szczególnie ważne. Widzieć sprawy, stosunki społeczne pozbawione kulturowego balastu. Stereotypów od jakich trudno mi uwolnić się, nawet wówczas, gdy posiadam stosowną wiedzę teoretyczną i praktykuję jogę. Ciągle jesteśmy, ja również, bardziej wyobrażeniami kultury niż po prostu ludźmi. Bardziej kulturowymi mężczyznami i kobietami niż ludźmi obleczonymi w ubranie kobiety bądź mężczyzny. Ograniczając oddziaływanie zmysłów od swego sposobu postrzegania, staram się zawsze widzieć człowieka z jego działaniem. Bez próby przydawania mu jakichkolwiek obowiązków stworzonych przez kulturę. Oddzielić to co wynika z natury, od tego co dodała kultura - człowiek ze swymi zmysłami.

Praktykując jogę łatwo możemy wskazać początek naszego kontaktu z jogą. Nie spotkałam jednak do tej pory osoby praktykującej jogę, która powiedziałaby, że właśnie zakończyła praktykę jogi. Zawsze jesteśmy na jakimś jej etapie. Mój obecny to poszukiwanie subtelnych połączeń we własnym ciele, które czynią pracę z ciałem mniej siłową, a bardziej energetyczną. To także budowanie codziennej praktyki zgodnie z potrzebami ciała. Uczenie się jego potrzeb. Docieranie do inteligencji ciała i uczenie się od niego skutecznych środków wsparcia dla mej fizyczności. W nauczaniu jogi moim staraniem jest przestrzegać subtelnej granicy poszanowania zasady, że właścicielem i użytkownikiem ciała jest praktykujący. To tylko on władny jest dokonać w nim zmiany. A ja mogę go jedynie zainspirować pogłębianiem praktyki. Ucząc, staram się przestrzegać zasady, by bardziej dawać uczniom i uczennicom wsparcie dla rozpoczęcia własnych poszukiwań, niż narzucać kontrolę i ograniczać swoimi negatywnymi doświadczeniami. Pozwalam, by każdy z osobna dotykał łagodnie swojego dna. By złapawszy grunt, poczuł energię podstawy i poszybował ku górze asany. Taka była i jest moja droga ku jodze. Taką potrafię przekazać innym. A każdy weźmie z niej to, na co w danym momencie jest już gotowy.

Tym właśnie jest dla mnie codzienna joga. Każdego dnia "coś" z przebogatej skarbnicy jogi.