Echinacea (jeżówka) nie tylko na poprawę odporności.

Echinacea brzmi nieźle, ale to po polsku to po prostu jeżówka. Potoczna nazwa jeżówka wzięła się stąd, iż roślina ta ma kwiaty przypominające kolce jeża, a z greckiego ''echinos'' to jeż. Wielu z nas jeżówkę uprawia w ogródkach dla jej walorów ozdobnych.

Nie wszyscy jednak wiedzą, że posiada ona niezwykłe właściwości lecznicze i kosmetyczne, a między innymi właściwości przeciwgrzybiczne, przeciwwirusowe i przeciwnowotworowe. Jest także bardzo skuteczna jako środek na gojenie się ran oparzeniowych i na różnego rodzaju ukąszenia.

Są trzy gatunki jeżówki, które w lecznictwie traktowano jako równorzędne, jednak Komisja Europejska przyznała pozytywną monografię jedynie zielu jeżówki purpurowej. Jest ona jednym z najcenniejszych składników znanych z szybkiego reanimowania układu odpornościowego. A preparaty, które zawierają odpowiednio przygotowane ziele jeżówki purpurowej, stosuje się w leczeniu przewlekłych infekcji górnych dróg oddechowych i profilaktyce zakażeń bakteryjnych.

Ziele jeżówki purpurowej świetnie działa także na skórę, przyspiesza gojenie ran, oparzeń, owrzodzeń. Przyspiesza również rekonwalescencję i wychodzenie z przeziębienia oraz stanów zapalnych górnych dróg oddechowych. Zapobiegawczo można ją przyjmować przy nawracających zakażeniach dróg oddechowych, a także w celu zmniejszenia podatności na infekcje w stanach osłabienia organizmu.

To Indianie (Siuksowie, Dakoci) około 400 lat temu poznali zdrowotne działanie jeżówki i stosowali ją z powodzeniem w leczeniu trudno gojących się ran odniesionych na polowaniach, oparzeń, kaszlu, bólu zęba, gardła i głowy, przeziębienia, odry, rzeżączki, powiększenia migdałów oraz jako antidotum w przypadkach zatruć lub ukąszenia przez węża czy owady. Od Indian wiedzę na temat leczniczych właściwości Echinacea przejęli osadnicy z Europy, którzy ze względu na brak innych leków skazani byli często na stosowanie indiańskich sposobów leczenia. To oni właśnie przywieźli jeżówkę na początku XX wieku na Stary Kontynent.

Największą popularność - jako środek uodporniający i regenerujący organizm - jeżówka zyskała w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku w Niemczech, Anglii, Francji i w Stanach Zjednoczonych. W latach dwudziestych XX wieku była najlepiej sprzedającą się rośliną w USA.

Po wprowadzeniu do lecznictwa sulfonamidów i antybiotyków znaczenie jeżówki poważnie zmalało i zostało ograniczone raczej do ziołolecznictwa ludowego. W sposób naukowy jeżówką zainteresowano się ponownie w latach siedemdziesiątych XX wieku.

W Polsce jeżówka zyskała popularność dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku.

Enzymy jeżówki chronią skórę przed utratą elastyczności, przyspieszają wytwarzanie włókien kolagenowych i włókien sprężystych. Echinacea aktywuje procesy regeneracyjne organizmu, zwiększa odporność organizmu na infekcje bakteryjne, wirusowe (w tym wirusa grypy i opryszczki) oraz grzyby i drożdżaki. Echinacea, chroniąc kolagen przed degradacją, zapobiega procesom starzenia skóry.