Dr M.V. Bhole w Polsce, czyli dotknij tego, co najczęściej jest pomijane i ignorowane w jodze zachodniej. Lesław Kulmatycki

Bez wątpienia przyjazd dr Mukunda V.Bhole do Polski, to jedna z niewielu okazji spotkania jednego z największych autorytetów jogi oraz zetknięcia się z wymiarem jogi klasycznej coraz bardziej pomijanym i ignorowanym w świecie zachodnim.

Po raz pierwszy miałem okazję spotkać dr Bhole w czasie własnego treningu nauczycielskiego w Kaivalyadhama Yoga Institute w Lonavla w latach 1985-1986. To wówczas zwróciły moją uwagę próby interpretacji jogi w ujęciu klasycznym. Metody pracy przede wszystkim były oparte na indywidualnym doświadczeniu, charakteryzującym się uniwersalnością i praktycznością. Jej uniwersalność przez setki lat przejawia się w możliwości adaptacji jogi w różnych kręgach kulturowych, w grupach o neutralnym podejściu do systemów religijnych czy u tych, którzy dążą do wychodzenia z utartych schematów w kierunku indywidualnych poszukiwań. Natomiast praktyczność jogi oparta jest na konkretnym, krok po kroku, podejściu, dającym możliwość osiągania wglądu w naturę napięć i konfliktów wewnętrznych oraz procesów świadomościowych. Jednak, aby zrozumieć prawdziwą naturę świadomości w owym szerszym scalającym wymiarze niezbędna jest praca z bardziej wyizolowanymi subtelnymi fenomenami świadomościowymi ukierunkowanymi introspekcyjnie do wewnątrz.

To właśnie jest fundamentem jogi i w zależności od zaawansowania w technikach introspekcji można wyróżnić szereg poziomów. Dlatego też rozróżniając te poziomy, mówimy o skupieniu uwagi, koncentracji czy medytacji.

To praca, która wymaga determinacji i czasu, ale też swoistej "mapy". Taką "mapę" wypracował dr Bhole i miał już okazję prezentować ją podczas naukowej konferencji poświęconej zagadnieniom psychomotoryki w e Wrocławiu w 2006 roku.

Wówczas wyjaśniał mechanizm swojego podejścia podczas wykładu na temat "Mechanika oddychania jako psychomotoryczna aktywność jogi w radzeniu sobie ze stresem", a następnie zainteresowani mogli podjąć praktykę w części warsztatowej. Oczywiście dr Bhole, jako długoletni nauczyciel jogi prowadzący swoje warsztaty w wielu krajach świata, zdaje sobie sprawę z uwarunkowań życia współczesnego człowieka Zachodu. Zdaje sobie sprawę, że żyje w czasach, które oczekują szybkich i skutecznych rozwiązań również w odniesieniu do zmagania się z napięciem, stresem czy z własnymi problemami emocjonalnymi.

Elementy praktyk jogi klasycznej oferujące pewien proces obliczony na lata, w dodatku zakładają zmiany stylu swojego życia. W propozycji dr Bhole proces taki można rozpocząć samemu i z czasem staje się swoistą autopsychoterapią. Generalnie w mojej praktyki jogi własnej, pracy, jako nauczyciela jogi oraz jako terapeuty wynika dość jasny podział uczniów przychodzących do klas jogi.

Można ich, ze względu na główne powody podejmowania autopsychoterapii, podzielić na cztery grupy.

Grupa pierwsza łączy się z jakimś wydarzeniem życiowym, które zmusza do zweryfikowania dotychczasowego życia.

Grupa druga dotyczy ludzi, którzy z jakiś powodów pogubili się w swoich rolach życiowych i fazach rozwojowych. Kolejna, grupa trzecia, to ludzie szukający nowych relacji i innymi podobnymi sobie na gruncie jogi. I ostatnia, czwarta odnosi się do osób poszukujących siebie z filozoficznym i egzystencjalnym wymiarze.

Każdy z uczestników będzie w stanie indywidualnie dopasować proponowana praktykę dla swojego poziomu problemu czy stresora. Mapa pracy jest wspólna, ale doświadczenie wynikające z poruszania się po swoim ciele, po swoim oddechu, czy po swoich napięciach i przeszkodach dla każdego będzie inna. Polecam podjęcie takiej próby.