Człowiek, który potrafił przemieniać życia. Natasza Moszkowicz wspomina B.K.S Iyengara
piątek, 29 sierpnia 2014
Staję na macie i nie mam wątpliwości, że jego dziedzictwo jest żywe, cierpnie w moich stopach i goreje w moich dłoniach, gdy wyciągam się w pierwszym dzisiaj psie z głową w dół. Jest w świadomym oddechu, jest w obserwującym umyśle i otwierającym się sercu gdy przechodzę do psa z głową w górę. Jest w obecności tu i teraz, w praktyce. Natasza Moszkowicz o spotkaniach z B.K.S Iyengarem
Ta wiadomość - nie zaskakująca, przeczuwana - dociera do mnie w miejscu ... jakby najbardziej właściwym i w czasie - jakby dla umieszczenia w nowym porządku rzeczy - najwłaściwszym. Uczę na kursie pogłębionej praktyki na Sopatowcu. Dziesiąty rok z rzędu sięgam tutaj po tekst Jogasutr i po komentarze Iyengara. Poprzedzającego wieczoru czytam o abhinivesy.Następnego dnia rano siadam do medytacji i jak co dzień czuję, że zaczyna się nowy dzień praktyki. Panuje cisza. Myślę, że ciszę tę podzielają tysiące ponad językiem, ponad granicami kultur - czas szczególnej świadomości. W ciszy tej przepełnia mnie wdzięczność. Czuję się uprzywilejowana przynależnością do całości, której wartość - bezcenną, człowieczą - Iyengar przez pół wieku wydobywał na światło dzienne ku polepszeniu świata. Poznałam i stawałam w sziraszasanie twarzą w twarz z człowiekiem, który potrafił przemieniać życia.
W styczniu bieżącego roku, z okazji otrzymania nagrody Padma Vibhushan Gurudżi udzielił wywiadu dla Times of India. Z obiecanych wydawnictwu 20-minutowy wywiad przerodził się w dwugodzinne, wspomnieniowe spotkanie, którego entuzjastyczną publiczność zapewniliśmy my - trzydziestoosobowa grupa praktykujących z Polski. Planowane w najwyższym napięciu krótkie widzenie naszych uczniów z B.K.S. Iyengarem nie mogło przybrać bardziej nieoczekiwanego i inspirującego finału...
Zapamiętam Gurudżiego z tamtego popołudnia - pogodnego, entuzjastycznego, błyszczącego w oczach uczniów. Zapamiętam go odchodzącego w chwale spełnionego człowieczeństwa.
Dziś siedząc w ciszy, mój umysł wyświetla jego białe dhoti, które zakasuje do niezaplanowanych działań na klasie medycznej. Przywołuję poruszenie związane z ośmioletnią onegdaj, chorującą na polio Gaurika, na której ciele i duchu Iyengar dokonywał cudu - uwagi, oddania, odwagi.Przywołuję wygląd jego gładkiej, elastycznej skóry w SuptaPadangusthasanie bocznej, której młodość hipnotyzowała mój wzrok za każdym razem gdy tamtego dnia udawałam się po pomoce do praktyki własnej.
Widzę jego krzaczaste brwi w viparitadandasanie, za które pozwalał się ciągnąć prawnuczce...
Staję na macie i nie mam wątpliwości, że jego dziedzictwo jest żywe - cierpnie w moich stopach i goreje w moich dłoniach, gdy wyciągam się w pierwszym dzisiaj psie z głową w dół. Jest w świadomym oddechu, jest w obserwującym umyśle i otwierającym się sercu gdy przechodzę do psa z głową w górę. Jest w obecności tu i teraz, w praktyce.
Natasza Moszkowicz, Junior III
zdjęcie grupowe - Bartosz Zarycki wspomnienia zebrały:
Olga Lasota, Justyna Moćko
