Ewa Wardzała - nauczycielka jogi, tancerka, rozdarta pomiędzy Krakowem a Indiami.

Imię i nazwisko: Ewa Wardzała Wiek: 32 lata Miejsce zamieszkania: Kraków Metoda , stopień zaawansowania: nauczycielka jogi B.K.S.Iyengara, Junior Intermediate III Szkoła jogi: Od 2005 roku współtworzy z Nataszą Moszkowicz Krakowski Warsztat , od 2010 roku współpracuje ze Szkołą Jogi Sadhana Romana Grzeszykowskiego, od 2011 również ze Studiem Jogi Katarzyny Pilorz. Odbyte kursy: Kurs nauczycielski jogi Iyengara zakończony egzaminem Introductory II w roku 2003, odbyte 2 miesięczne staże w Instytucie RIMYI w Punie.

1. Moja przygoda z zaczęła się…

Kiedy studiowałam indianistykę i odbyłam swoją pierwszą podróż do Indii. Zaczytywałam się książkami z zakresu filozofii Beaty Jamińskiej. Już po pierwszej sesji wiedziałam, że to jest to. Intensywna i bardzo precyzyjna praca metodą Iyengara pasowała mojej naturze i mojemu doświadczeniu w pracy z ciałem, jako że zajmowałam się wówczas, równie intensywnie, tańcem współczesnym.

2. Postanowiłam zostać nauczycielką , bo…

Zawsze wiedziałam, że będę praktykować co najmniej do późnej starości. Ale nie śmiałam myśleć, że będę uczyć. Podczas jednego z intensywnych obozów jogi, moi prowadzący (Romek Grzeszykowski i Konrad Kocot) dali mi do zrozumienia, że dostrzegają we mnie potencjał nauczycielski. Romek zaproponował mi asystowanie. I tak zaczęła się droga stawania po drugiej stronie. Na początku niełatwa, od razu piękna i dająca dużo satysfakcji.

3. Lekcja , której nigdy nie zapomnę…

Jest wiele takich lekcji, takich, podczas których byłam na macie i takich, podczas których to ja byłam prowadzącą. Na pewno nie zapomnę cudownego prowadzenia Geety Iyengar, jej mocnych klas poprowadzonych mistrzowsko, z olbrzymim rozumieniem tego, co dzieje się w ciele i umyśle praktykującego. Jej fantastycznej pranayamy i niezrównanej z żadną inną śavasany.

Nie zapomnę klas w Instytucie, na których sam 92-letni już Iyengar przejmował pałeczkę i z wielką świeżością umysłu i dużym poczuciem humoru prowadził klasę.

Nie zapomnę zajęć w Blacons prowadzonych przez Faeqa, które można zwięźle nazwać tapasowo przepalającymi.

I mogłabym tak wymieniać…

4.Nauczyciel, którego najbardziej podziwiam…

Spotkałam na swojej drodze wielu nauczycieli godnych podziwu i to nie tylko tych z tzw. wysokiej półki. Podziwiam osoby, które pomimo swojej wielkiej wiedzy, dużego doświadczenia i często wysokiej pozycji w środowisku jogicznym, zachowują dużą pokorę, prostotę bycia i skromność. Są to na pewno Lois Steinberg, Dean Lerner i Stephanie Quirk.

I z czasem rozwijam coraz większy szacunek i podziw dla samego Iyengara. Na początku mojej drogi jogicznej był on dla mnie postacią dość odległą, nienamacalną. Od kiedy jednak zaczęłam jeździć do Instytutu do Puny i mam możliwość obserwacji jego osobowości, jestem pod jej coraz większym wrażeniem.

Podziwiam również jego córkę Geetę, o czym już wspomniałam…

5. Nauczyciel powinien być…

Przykładem tego, czego uczy, oddany jodze i chętny by dzielić się owocami swojej praktyki. Cierpliwy i współczujący ale jednocześnie wymagający.

6. U uczniów cenię…

Skupienie, uważność i otwartość na to, co się wydarza "na macie". Wytrwałość mimo przeszkód i trudności, które się pojawiają, a pojawiają się zawsze.

7. Moim uczniom radzę…

Być uważnym i wytrwałym. Warto!

8. W trakcie moich zajęć największy nacisk kładę na…

Uważność, skupienie, precyzję.

9. W praktyce najważniejszy jest dla mnie…

To samo: uważność, skupienie, precyzja, praca świadoma, świeża, nieautomatyczna.

10. Inspiracje czerpię z…

Praktyki własnej, kontaktu z innymi nauczycielami, kontaktu z ludźmi, obserwacji uczniów i rozmów z nimi. Czasem z Jogasutr Patańdżalego, książek, wywiadów czy spisanych wykładów mądrych ludzi. Z życia.

11. Wierzę w…

To, że wszyscy mamy w sobie coś, co jest wieczne i nie przemija z naszym ciałem. Wierzę, że każdy jest dobry z natury.

12. jest dla mnie…

Drogą, podróżą wymagającą, ale bardzo dużo dającą.

Narzędziem pracy z ciałem i niesfornym umysłem nieustannie płatającym figle.

Również narzędziem pracy na chleb powszedni.

Stanem dystansu (do tego, co dzieje się w moim życiu i w moim umyśle), któremu towarzyszy zaufanie i poczucie pełni.

13. Kiedy tracę zapał i mobilizację…

Wiem, że to minie, że muszę przeczekać. Niekoniecznie biernie. Lubię wtedy pójść do kogoś na zajęcia po inspirację i poddać się czyjemu prowadzeniu. Zazwyczaj pomaga. Rozmawiam z innymi praktykującymi, nauczycielami, osobami bliskimi i wymieniam doświadczenia w tym temacie. Wtedy pojawia się akceptacja stanu rzeczy i od razu jest lepiej.

14. Moje życiowe motto…

Postępować w zgodzie ze sobą.

15. Na co dzień oprócz nauczania …

Tańczę, uczę klasycznego tańca indyjskiego, prowadzę zespół.

16. Lubię spędzać wolny czas…

Robiąc zdjęcia, chodząc boso po trawie, patrząc w niebo, tworząc (najczęściej tanecznie).

17. Najbardziej lubię jeść…

Uwielbiam indyjską kuchnię, szczególnie południową (upma, uttapam i masala dosa, mniam) ale idealnie kiedy zrównoważona jest świeżymi sałatami z oliwą i najcudowniejszymi na świecie polskimi owocami sezonowymi: maliny, truskawki, borówki, czerwone porzeczki. A jak się już zrobi za lekko i za świeżo to jeszcze słodkie indyjskie słodycze: halava, gulab jamun, landu, barfi itp. Wszystko zależy od humoru i pogody.

18. Polecam książkę/ film…

"Potęga teraźniejszości" Eckhart Tolle, "Kto umiera" Stephen Lavine

19. Moje miejsce na świecie…

Po części Kraków, po części Indie bez których żyć nie potrafię, jestem rozdarta.

20. Moja podróż życia…

Moje życie jest podróżą, jeszcze nie wiem dokąd…

21. Planuję…

W naturze mojej jest planowanie, chcę planować wszystko. Dlatego uczę się nie planować. Szukam równowagi między planowaniem, a przyjmowaniem tego, co się wydarza.