Nastolatki i samotność. Eksperyment Katariny Muraszowej

Katarina Muraszowa jesienią 2011 zrobiła eksperyment, którego wyniki krążą na różnych stronach fb i wzbudzają zrozumiałe emocje.

Katarina Muraszowa jest psychologiem rodzinnym zajmującym się rozwojem człowieka. Ukończyła Wydział Psychologiczny i Biologiczny na na Petersburskim Uniwersytecie Państwowym, dodatkowo robiła specjalizację w dziedzinie medycznej, młodzieżowej i rodzinnej psychologii.

W jej eksperymencie brała udział głownie młodzież, która przychodzi do niej do przychodni. Ich rodzice byli uprzedzeni i zgodzili się zabezpieczyć swoim dzieciom 8 godzin samotności.
Ale trzeba przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że badania, które robiła Katarina Muraszowa nie są stricte eksperymentem naukowym, z grupą kontrolną, porównaniem itd. Ot, psycholog rodzinna poprosiła swoich małych pacjentów o poddanie się takiemu eksperymentowi.

Opis eksperymentu:

Dzieciom w wieku 12-18 lat zaproponowano dobrowolne spędzenie 8 godzin w odosobnieniu. Każde z nich miało ten czas spędzić ze sobą, bez możliwości korzystania ze środków komunikacji (telefony komórkowe, internet). Nie wolno im było również włączać komputera, korzystać z gadżetów, z radia i telewizora.
Dozwolony był natomiast cały szereg klasycznych zajęć: pisanie, czytanie, gra na instrumentach muzycznych, rysowanie, rękodzieło, śpiewanie, spacery itp.
Autorka eksperymentu - psycholog rodzinny - badała postawioną przez siebie hipotezę, że współczesne dzieci i młodzież szukają źródeł rozrywki na zewnątrz, nie są w stanie zajmować się sobą i nie znają swojego świata wewnętrznego.

Zgodnie z regułami eksperymentu, dzieci miały następnego dnia opowiedzieć o tym, jak czuły się podczas próby samotności. Miały możliwość zapisywania swoich działań, refleksji i odczuć. W przypadku nadmiernego dyskomfortu, stanu niepokoju lub napięcia - psycholog zaleciła natychmiastowe przerwanie eksperymentu oraz odnotowanie czasu i powodu jego zaprzestania.

Na pierwszy rzut oka eksperyment wydawał się całkiem niegroźny. Psycholog uznała, że będzie to absolutnie bezpieczna próba. Jednak tak szokujących wyników nikt się nie spodziewał.

Z 68 uczestników eksperymentu tylko 3 osoby dotrwały do końca - jedna dziewczynka i dwóch chłopców.
Siedem osób wytrzymało pięć i więcej godzin a reszta mniej.
Trzy osoby miały myśli samobójcze, pięć osób doświadczyło ataku paniki, u 27 osób wystąpiły objawy wegetatywne zaburzeń lękowych: mdłości, nadmierne pocenie, drżenie, zawroty głowy, uderzenia gorąca, bóle brzucha, wrażenie ruszania się włosów na głowie i inne. Praktycznie każdy uczestnik doświadczył uczucia lęku i niepokoju. Spośród tych 27 osób, które miały wegetatywne zaburzenia lękowe, 20 to dziewczynki.

Ciekawość nowej sytuacji, zainteresowanie i radość ze spotkania ze sobą zniknęły praktycznie u wszystkich w drugiej i trzeciej godzinie eksperymentu. Jedynie 10 osób z grupy, która przerwała eksperyment, poczuło niepokój dopiero po trzech lub więcej godzinach samotności.

Bohaterska dziewczynka, która dotrwała do końca eksperymentu, przyniosła zeszyt, w którym przez osiem godzin szczegółowo opisywała swój stan. Wówczas to pani psycholog włosy na głowie stanęły dęba. Z pobudek etycznych autorka eksperymentu odmówiła opublikowania tych notatek.

W trakcie trwania eksperymentu młodzi ludzie:

Gotowali jedzenie, jedli,
Czytali albo usiłowali czytać,
Odrabiali lekcje (eksperyment był przeprowadzany w czasie wakacji, ale w przypływie rozpaczy niektórzy sięgnęli po podręczniki),
Patrzyli przez okno albo chodzili po mieszkaniu,
Wyszli na dwór i poszli do sklepu lub do kawiarni (nie wolno było się komunikować, ale uczestnicy uznali, że rozmowa ze sprzedawcą lub z kelnerem się nie liczy),
Rozwiązywali krzyżówki,
Układali Lego,
Rysowali albo próbowali rysować,
Myli się,
Sprzątali mieszkanie lub pokój,
Bawili się z psem lub kotem,
Ćwiczyli, robili gimnastykę,
Zapisywali swoje odczucia, refleksje, pisali listy na papierze,
Grali na gitarze, na pianinie (jedna osoba na flecie),
Trzy osoby pisały wiersze lub prozę,
Jeden chłopiec prawie przez 5 godzin jeździł po mieście autobusami,
Jedna dziewczynka haftowała,
Jeden chłopiec poszedł do wesołego miasteczka i przez trzy godziny kręcił się na karuzeli,
Jeden młody człowiek przeszedł miasto z jednego końca w drugi (25 kilometrów),
Jedna dziewczynka udała się do muzeum,
Jeden chłopiec poszedł do ogrodu zoologicznego,
Jedna dziewczynka się modliła.

Praktycznie każdy próbował zasnąć, ale nikt nie był w stanie spać, wszyscy mieli myśli obsesyjno-kompulsywne.

Po zakończeniu lub przerwaniu eksperymentu, 14 osób natychmiast zalogowało się w sieciach społecznościowych, 20 osób zadzwoniło z komórki do przyjaciół, trzy osoby zadzwoniły do rodziców, pięć osób poszło do znajomych. Pozostali włączyli telewizor lub zajęli się grami komputerowymi. Prawie wszyscy i prawie natychmiast włączyli muzykę lub skorzystali ze słuchawek.

Wszystkie lęki i inne objawy ustąpiły po zakończeniu eksperymentu.

63 osoby uznały eksperyment za ciekawy i pożyteczny dla samopoznania i samorozwoju. Sześć osób powtórzyło go na własną rękę i twierdzą, że za drugim (trzecim, piątym) razem się udało.

Podczas analizy przebiegu eksperymentu, 51 osób użyło sformułowanie "uzależnienie", mówiło: "wygląda na to, że nie mogę żyć bez…", "niezbędna dawka", "syndrom odstawienniczy", "delirka", "muszę przez cały czas…", "czułem się na głodzie" itd. Wszyscy bez wyjątku mówili, ze byli ogromnie zdumieni myślami, które przychodziły im do głowy w trakcie eksperymentu, ale nie potrafili im się "przyjrzeć" zbyt uważnie, ponieważ ich ogólny stan się pogarszał.

Pierwszy z dwóch chłopców, którzy ukończyli eksperyment, przez 8 godzin sklejał model żaglowca z przerwą na obiad i spacer z psem. Drugi najpierw porządkował swoją kolekcję, a następnie przesadzał kwiaty. Żaden z nich nie odczuwał w trakcie trwania eksperymentu negatywnych emocji ani nie zauważył "dziwnych" myśli.

A przecież trzeba wziąć pod uwagę, że w moim eksperymencie uczestniczyli nie wszyscy bez wyjątku, a tylko ci, którzy się zainteresowali i zgodzili"

Pamiętając o tym, ze uczestnikami eksperymentu byli pacjenci psycholożki nie możemy przekładać wyników na populację nastolatek. Też należy pamiętać, że samotność przez 8 godzin dla nieprzygotowanej na to młodzieży może być szokiem.

Optymistycznym wynikiem jest, że 6 osób próbowało powtórzyć ten eksperyment i za kolejnym razem udało się pobyć 8 godzin w samotności.

Nie mniej polecam uwadze te wyniki każdemu, kto jeszcze pamięta, jak to było być nastolatką/nastolatkiem. Trudno!

Opracowała
Justyna Moćko
Justyna@joga-joga.pl

Artykuł na stronie rosyjskiej:

Artykuł na fb