Naraka

NARAKA - "świat złych ludzi" określa pojęcie piekła.
Pierwsza wzmianka o piekle jako miejsca kary za grzechy pojawia się w Rygwedzie, ale tam nie była jeszcze wyraźnie rozwinięta. Niejasno wspomina się o jakiejś otchłani, głębokim, pełnym ciszy i ciemności miejscu, przeznaczonym dla tych, co żyli w sprzeczności z rytą. Zupełnie brak jest śladów ognia piekielnego, straszliwych bestii itp.
W Atharwawedzie już jednak wyraźnie odróżnia się niebiańskie królestwo Jamy od "świata złych ludzi". Dolny świat zamieszkany jest przez różne duchy, wiedźmy i czarowników. Pojawia się obraz przedstawiający nikczemnika, co splunął na bramina i siedzi teraz za karę w strumieniach krwi, jedząc włosy.
Termin naraka na stałe określa piekło, którego idea jest już wyraźnie określona z szeregiem opisów tortur.
Inną karą za złe praktyki ofiarne jest odejście na tamten świat przed naturalnym terminem zakończenia ziemskiego życia, czyli przed ukończeniem "stu jesieni".
W Wedach brak jest także wyraźnie zarysowanej idei sądu pośmiertnego.
Upaniszady mało uwagi poświęcają piekłu, bowiem podkreślają ideę ponownych narodzin jako skutek nieprawego życia. Za karę, w kolejnym życiu, można wcielić się nawet w zwierzę. Z czasem opisy piekieł (ich liczba bowiem rośnie) stają się coraz dramatyczniejsze.
Grzeszników pożerają dzikie bestie i węże, pieczeni są w ogniu, cięci piłami, dręczeni głodem i pragnieniem, gotowani w oleju, miażdżeni w moździerzach itd. Lokalizacja piekła nigdy nie była precyzyjna, zawsze jednak było ono związane z podziemnymi regionami.
Jogabhaszja opisuje 7 rejonów piekła.
Są to kolejno w rosnącym porządku:
1) avici - to, co jest statyczne
2) maha-kala - wielka śmierć, ciemność
3) ambarisa - patelnia
4) raurava - to, co odnosi się do demona
5) maharaurava - to, co odnosi się do wielkiego demona
6) kala-sutra - nić śmierci, ciemności
7) andhata-misra - "ślepy mrok"
Nazwy te charakteryzują dominujący żywioł, który jest w piekielnym rejonie, lub stany bytu.
W światach tych istoty cierpią, ponosząc konsekwencje swych złych uczynków w przeszłych życiach.
Hinduskie piekło to raczej odpowiednik chrześcijańskiego czyśćca. Związane jest to z cyklicznym pojęciem istnienia Wszechświata. Najdłuższe męki piekielne nigdy nie są wieczne.
W puranach, wśród mąk piekielnych dominują: rozszarpywanie grzeszników na kawałki, kąsanie przez różne bestie, kontakt z zimnem lub gorącem, głód, pragnienie, palenie ogniem, spadanie z góry, wpadanie w doły, mozolna wspinaczka, spadający grad itd. Szczególną męką jest kontakt z nieczystością.
Władcą całego świata podziemnego jest Jama.

Bibliografia
Praca zbiorowa: Mały słownik klasycznej myśli indyjskiej. Semper, Warszawa, 1992
Georg Feuerstein Joga Encyklopedia, Brama -Książnica włóczęgów i uczonych, Poznań 2004
Georg Feuerstein Na początku była liczba Limbus, Bydgoszcz 1995
Wikipedia - portal internetowy
(Opr. JM )