Wykonuj asanę duszą - B.K.S. Iyengar

"Ciało jest łukiem, asana strzałą, a dusza celem (…). Asana musi być prawa i cnotliwa. Gdy rzeki umysłu i ciała zanurzą się w głębinach istnienia, wtedy rozpoczyna się dyscyplina duchowa (...). Musisz czuć swoją inteligencję, swoją uważność i świadomość w każdym centymetrze ciała. Asany nie może wykonywać jedynie twój umysł, a nawet nie twoje ciało. W niej musisz być ty (...). Musisz wykonywać asanę swoją duszą. Jak można wykonywać asanę duszą? - o tym, w inspirującym fragmencie dzieła B.K.S. Iyengara - "Joga światłem życia".

"W praktyce asany i pranajamy powinniśmy mieć wrażenie, że pracujemy nad tym, co zewnętrzne, aby dotrzeć bliżej wewnętrznej rzeczywistości naszego istnienia. Jest to prawdą. Wykonujemy pracę od peryferii do samego środka. Ciało materialne posiada praktyczną, dostępną rzeczywistość. Istnieje tu i teraz i możemy coś z nim zrobić. Jednakże nie wolno nam zapominać, że ta najgłębiej położona część naszej istoty również stara się nam pomóc. Chce wydostać się na powierzchnię i móc siebie wyrazić.

Na przykładzie pozycji trójkąta (trikonasana), zauważamy, że z powodu powiązań pozycji z naszą anatomią, wszyscy wpadamy w te same pułapki. Ciało wydaje się chcieć opadać do przodu w stronę podłogi. Nasze ciało nie chce się otworzyć w ten sposób, jak to widać w perfekcyjnej asanie. Przykładamy się wiec i uczymy, jak poczynić korekty, które spowodują, że nasze ciało się otworzy. Wyciągamy i korygujemy ramię, wydłużamy klatkę piersiową i otwieramy miednicę. W procesie uczenia się otwieramy również umysł i intelekt. Otwarcie jest jak drzwi, a przecież nie ma drzwi, przez które można przejść tylko w jedną stronę. Tak, próbujemy wniknąć do środka, ale co takiego wydobywa się z wnętrza, aby wyjść nam na spotkanie? Jest to światło najgłębiej położonej powłoki szczęśliwości (ananda), które chce rozbłysnąć na zewnątrz. Zwykle jesteśmy jak przysłonięty lampionik; nasze wewnętrzne światło jest niewidoczne. Gdy tworzymy otwarcie, podnosimy przesłonę i światło lampki wydostaje się na zewnątrz.

Gdy poprawnie wykonujesz asanę, Jaźń sama się otwiera; joga staję się boska. Tutaj Jaźń wykonuje asanę, nie ciało czy mózg. Jaźń angażuje każdy bez wysiłku por skóry. Gdy rzeki umysłu i ciała zanurzą się w głębinach istnienia, wtedy rozpoczyna się dyscyplina duchowa. Nie istnieje jakaś szczególna dyscyplina duchowa. Gdy doświadczysz pasywności, refleksji, wyciszenia ciała i umysłu, nie zatrzymuj się, idź dalej. Tutaj zaczyna się duchowe doświadczanie jogi. Nie ma wątpliwości, mógłby ktoś powiedzieć, że czytanie świętych ksiąg jest praktyką duchową. Lecz to czego ja uczę jest praktyką duchową w działaniu. (..) używam ciała, aby zdyscyplinować umysł i dotrzeć do duszy. Asany wykonywane z właściwą intencją, pomagają w przemianie; prowadzą osobę od stanu, w którym uświadamia ona sobie jedynie ciało, ku świadomości duszy. Istotnie, jak sam często powiadam, ciało jest łukiem, asana strzałą, a dusza celem.

Asana musi być prawa i cnotliwa. Przez "prawa" rozumiem, że musi być prawdziwa. Nie wolno oszukiwać ani udawać. Musisz wypełnić asaną każdy centymetr ciała, od klatki piersiowej, ramion i nóg po końcówki palców, tak by asana promieniowała od samego środka ciała i wypełniała wszystkie jego członki w przekroju i po obwodzie. Musisz czuć swoją inteligencję, swoją uważność i świadomość w każdym centymetrze ciała.

Przez "cnotliwa" rozumiem, że należy ją wykonywać z właściwą intencją, nie dla ego czy po to by wywrzeć wrażenie, lecz dla Jaźni i aby przybliżyć się do Boga. W ten sposób asana staje się świętą ofiarą. Poddajemy nasze ego. Jest to najwyższe poświęcenie się Bogu (Isvara pranidhana).

Asany nie może wykonywać jedynie twój umysł, a nawet nie twoje ciało. W niej musisz być ty. Musisz wykonywać asanę swoją duszą. Jak można wykonywać asanę duszą? Możemy o to poprosić organ najbliższy duszy - serce. Tak więc cnotliwą asanę robi się sercem, a nie głową. Wtedy nie robisz jej od tak, po prostu, lecz jesteś w niej całym sobą. Wiele osób stara się wymyślić, w jaki sposób wejść w asanę - zamiast tego należy poczuć, jak w nią wejść z miłością i poświęceniem.

W ten sposób wasza praca nad stworzeniem harmonii będzie wypływał z serca, a nie z mózgu. Spokój w ciele jest oznaką wyciszenia duchowego. Tak długo ,jak nie czujesz łagodnego spokoju w ciele, w każdym bez wyjątku stawie, tak długo nie masz szans na wyzwolenie. Tkwisz w niewoli. A więc, gdy wyciskasz z siebie siódme poty i wszystko cię boli, niech twoje serce będzie lekkie i napełni ciało radością. Nie tylko stajesz się wolny, już jesteś wolny. Czy nie jest to coś, czym można się radować? Ból jest tymczasowy. Wolność jest na zawsze..."

- B.K.S. Iyengar,

Opr.: Paulina Szpargała, paulina@joga-joga.pl