Dwara

Ludzkie ciało jest tak zbudowane, że uwagę świadomości nieustannie przykuwają zdarzenia z zewnętrznego otoczenia. Wszystkie duchowe tradycje są co do tego zgodne. To percepcja zmysłowa uruchamia mechanizm, dzięki któremu świadomość jest wciągana w zewnętrzną rzeczywistość. W hinduizmie ciało porównuje się do zamku, który ma dziesięć bram (dwara).
— metafora ta ma jakieś 4 000 lat i wywodzi się z Atharwawedy, gdzie mówi się o dziewięciu bramach.
Owe bramy to otwory ciała umożliwiające najbardziej bezpośredni i najbardziej intensywny kontakt ze światem zewnętrznym. Owe 10 bram to:
dwoje oczu,
dwoje uszu,
dwoje nozdrzy,
usta,
otwór cewki moczowej,
odbytnica
szew strzałkowy na szczycie głowy.
W Katha -upaniszada wspomina się o 11 bramach, czyli dodaje się pępek.
W Atharwawedzie funkcjonuje 9 bram.
Najważniejszą, z punktu widzenia duchowości, bramą jest szew strzałkowy utworzony wskutek połączenia dwóch kości ciemieniowych czaszki. U niemowląt te dwie kości są jeszcze rozdzielone, tworząc miękki obszar na ciemieniu.
Miejsce to zwane jest także "otworem brahmicznym" (brahma-randhra) albo "kołem wygaszenia" (nirwana-czakra). Obie techniczne nazwy wskazują, że to właśnie w tym miejscu indywidualna świadomość (citta) łączy się ze świadomością uniwersalną (cit). Jest to także miejsce, poprzez które jogin może dowolnie opuszczać ciało, czy to w chwili śmierci, czy też po to, by świadomie podróżować poza ciałem.