Bhagawadgita

Bhagawadgita (dosłownie Pieśń Pana) została skomponowana prawdopodobnie między III a II w. p.n.e. Wchodzi w skład szóstej księgi epickiego poematu Mahabharaty, w części pt. Bhiszma-Parwa (rozdziały 23-40). Jest poematem podzielonym na osiemnaście rozdziałów i zbudowanym z siedmiuset dwuwierszowych strof.
Jego autorstwo indyjska tradycja przypisuje Wedawjasie. Ów mędrzec i wizjoner, syn wędrownego ascety Parasiary i córki rybaka o imieniu Satjawati, miał być naocznym świadkiem relacjonowanych przez siebie wydarzeń.
Osią narracji jest rozmowa Ardżuny z Kryszną, którzy są jednymi z głównych bohaterów Mahabharaty.
Opowiada dzieje spokrewnionych ze sobą rodów książęcych Pandawów i Kaurawów, którzy przystępują do wojny poróżnieni kwestią praw do królewskiej sukcesji. Na krótko przed rozpoczęciem decydującej bitwy książę Ardżuna, jeden z synów Pandu, rozpoznaje wśród oficerów wrogiej armii swoich krewnych. Jest wstrząśnięty, ponieważ wie, że będzie zmuszony przelać bratnią krew. Pod wpływem silnych emocji traci wiarę w sens walki. Targany wątpliwościami prosi o radę swego przyjaciela Krysznę. Ten wygłasza wyjątkowe pouczenie etyczne.
Bhagawadgita przez większość Hindusów jest uważana za pismo święte, najbardziej reprezentatywne dla ich religii i filozofii.