Swarga

SWARGA (dosł. "wiodący do blasku"), sanskryckie określenie nieba. W jego królestwie zamieszkują Ojcowie (pitaras) i szlachetni zmarli ludzie.
Usytuowane jest ono pośrodku nieba, najczęściej jednak mówi się o tym miejscu jako o najwyższym niebie. Jest to trzecie niebo w najodleglejszym zakątku firmamentu, gdzie świeci wieczny blask.
Niebo jest nagrodą dla dzielnych wojowników za ich wysiłek w walce i za bogate dary ofiarne składane za życia na ziemi. Zmarły pędzi tam słodkie życie w towarzystwie bogów, zwłaszcza Jamy i Waruny. Spełniają się jego wszystkie życzenia. Spotyka tam także swoich krewnych i bliskich. Jego życie wolne jest od ziemskich niedoskonałości, a uciechy są setki razy większe od największych nawet rozkoszy na ziemi.
W późniejszych tekstach wedyjskich mówi się, że zmarli pozbawieni są wszelkich kalectw, jakie dotknęły ich za życia na ziemi. W niebie znajdują się jeziora wypełnione topionym masłem (ghi), płyną strumienie mleka, miodu i alkoholu. Są tam krowy spełniające wszystkie życzenia, nie ma biednych, ni bogatych, potężnych ani słabych.
W Rygwedzie zmarli związani są z ziemią i korzystają z ofiar i darów złożonych, jeszcze za życia.
W Upaniszadach takiemu niebiańskiemu życiu odpowiada niższe i przejściowe szczęście nieba bogów, po którym następuje ponowne wcielenie. Tylko ci, co poznają najwyższą prawdę, osiągają nieśmiertelność i nieprzemijające szczęście połączenia z Absolutem.
W późniejszych tekstach świat niebiański dzieli się na 7 sfer (lub więcej), będących domenami poszczególnych bogów, ich awatar lub innych bogów. Płynie tam rzeka Ganga. Do nieba Indry trafiają wojownicy, którzy polegli w walce.
Opisy niebios w ortodoksyjnej literaturze bramińskiej są mniej liczne, bowiem głównym celem hindusa jest moksza, wyzwolenie z pęt sansary, a nie pragnienie przejściowego szczęścia w niebie w towarzystwie również przemijających bogów oraz pięknych i pełnych temperamentu nimf niebiańskich.
Jedynie bardzo późne teksty poszczególnych sekt tworzą z nieba miejsce ostatecznego i nieprzemijającego szczęścia, tworząc namiastkę wyzwolenia dla niższych warstw społecznych, dla których wyrwanie się z kołowrotu sansary poprzez poznanie jest niemożliwe do zrealizowania.