Taniec Indyjski
Tańce indyjskie - tańce religijne pochodzące z terytorium Indii, dzielą się na 7 podstawowych stylów, z których 4 pochodzą z południa kraju:
BharatanatiamKathakali
Kuchipudi
Mohini Attam
a trzy z północy:
Katak
Manipuri
Odissi
Każdy z wymienionych stylów jest niepowtarzalny, wypracował sobie odrębne formy ekspresji i szczegółowe techniki studiowane w zawodowych szkołach, wszystkie one jednak opierają się na dwóch wspólnych elementach: tańcu (nritta) i wyrazie (abhinaya).
Specyficzną formą są gesty kathakali, które noszą nazwę mudra. Na ten swoisty język migowy składają się 24 gesty, traktowane jak sylaby. Wraz z ruchami brwi, wytrzeszczaniem oczu, charakteryzacją i krokami tworzą odrębny, fascynujący język indyjskiego teatru tańca.
Spektakle przedstawiają historie bogów i herosów zaczerpnięte z hinduskich eposów: Mahabharaty i Ramajany..
Jedna z hinduskich legend opowiada, że świat został stworzony przez tańczącego Śiwę. Występował on wtedy pod postacią Nataraja (Pan tańca), a sekrety tańca sam Brahma zawierzył Bharacie, który opisał je w traktacie zatytułowanym Natjaśastra, i to on jest do dziś podstawowym podręcznikiem wszystkich form hinduskiego tańca klasycznego.
Początkowo były tańczone wyłącznie w świątyniach przez specjalnie wyszkolone do tego celu kapłanki-tancerki zwane dewadasi. Celem tańca było uwolnienie duszy od świata materialnej ułudy i połączenie jej z boskością.
Klasyczne tańce indyjskie to sztuka bardzo trudna w odbiorze dla niewtajemniczonych. Muzyka jest zupełnie inna niż europejska i przez to może być odbierana jako mało przyjemna do słuchania.
Oglądanie tańca indyjskiego przez europejczyków może być bardzo trudne, gdyż niezrozumiałe. Opowieść przekazywana przez tancerkę za pomocą mudr, mimiki, nie zawsze jest jasna.
Tancerka za pomocą mimiki próbuje przekazać całe spektrum emocji: radość, zawstydzenie, przerażenie, smutek.
Taniec jest bardzo geometryczny. Ręce i nogi układają się w liniach ustawionych do siebie pod pewnymi ustalonymi kątami.
W tańcach indyjskich nic nie jest przypadkowe. Każdy ruch jest wykonany z najwyższą dostępną danej tancerce precyzją. Nawet strój ma znaczenie. Fascynujące są powiązania pomiędzy różnymi częściami ciała przy ich jednoczesnej niezależności. Ręce współgrają z nogami, wzrok wędruje za ręką itd. A całe ciało tancerki jest jak mandala.
