Tilaka

Tilaka (pundraka, bindi) - najczęściej mała okrągła kropka z pasty sandałowej lub glinki malowana na czole hinduskich kobiet i członków niektórych ascetycznych sekt na znak oddania się wybranemu bóstwu.
Tilaka na czole kobiety to znak, że znajduje się pod opieką mężczyzny. Dotyczy to zarówno żon jak i córek. Zgodnie z tradycją systemu warnaśrama, kobieta powinna mieć zapewnioną ochronę przez całe swoje życie.

Wyznawcy Kryszny malują tilakę na znak oddania Panu. Twierdzą, że malowanie tilaki pomaga pamiętać, że należą do Kryszny, a Pan chroni ich ze wszystkich stron. Kiedy zaś inni widzą, że jakaś osoba nosi tilakę, to nie tylko pamiętają o Krysznie, ale i uwalniają się od grzesznych reakcji.

Tilakę najlepiej nakładać po kąpieli albo ogoleniu się. Noszenie tilaki jest szczególnie wymagane w czasie puji, czyli w procesie czczenia Pana w domu. Wtedy może go nakładać każdy domownik a już koniecznie osoba ofiarująca arati (pujari). Można malować tilakę, kiedy odwiedzasz świątynię.

Uważają, że jest bardzo ważne, aby namalować tilakę w chwili śmierci. Kiedy namalujesz komuś tilakę na czole tuż przed lub tuż po śmierci, osoba ta osiągnie wieczne szczęście. Oczywiście śmierć może nastąpić w każdej chwili i dlatego mądra osoba nosi zawsze tilakę.

Tilaka najczęściej ma kształt pionowo zorientowanej, wąskiej litery "U" połączonej u swojej podstawy z kształtem przypominającym odwróconą kroplę. Ma kolor od bladożółtego do jasnobrązowego. Niektórzy malują jeszcze pomiędzy dwoma białymi lub jasnożółtymi liniami trzecią, w kolorze czerwonym.

Tilakę maluje się w 12 miejscach ciała: na środku czoła i u nasady nosa, na brzuchu (po lewej i prawej stronie oraz na środku), na środku klatki piersiowej, na przełyku, na górze i dole ramion obu rąk.

Tilakę maluje się palcem serdecznym prawej dłoni. Szerokość tilaki powinna odpowiadać odległości między brwiami. Długość - od nasady nosa do linii włosów. Do poprawiania tilaki możesz używać małego palca albo palca trzeciego. Listek powinien rozciągać się od postawy linii i opadać do trzech-czwartych długości nosa. Po czole następuje brzuch, pierś i dołek na szyi, prawa i lewa strona ciała a na końcu kark i dolna część pleców. Znacząc poszczególne dwanaście części ciała należy intonować odpowiednią mantrę